Een citadel op elk vlak
In mijn vorige blog ‘Het universum spreekt overal’ schreef ik over het gat in mijn trainingsbroek (tja, ik documenteer ook maar mijn leven hé :)) en welke mindshift dat maakte in mijn uiterlijke presentatie (ben je nu niet mee, lees dan eerst hier effe nog die blog en dan zit je mee op de trein).
Ik zei dat dit een eerste stapje is om mijn authentieke kern ook via mijn uiterlijk naar buiten te brengen.
Vandaag deel 2 van de beloofde driedelige reeks :).
Het gebrek aan liefde voor mijn lijf en mijn lichaamsbeeld.
Al dertig jaar ben ik af en aan op dieet.
Ik heb al van alles geprobeerd.
Soms met succes, zelfs tot twintig kilo minder, en soms niet.
Soms hou ik het lang vol en soms niet.
Maar het resultaat is dat ik toch altijd terugkom naar mijn gewicht die ik ongeveer nu heb.
Sporten doe ik écht niet graag.
Ook hier heb ik van alles geprobeerd: turnen, judo, hardlopen, squash, fitness, zwemmen.
Het enige wat ik een beetje leuk vind, is zwemmen (maar die kleren af en aan doen in een klein vochtig kotje vind ik er teveel aan) en wandelen (puur om toch iets van bewegen te hebben).
Ik heb altijd gedacht dat mijn lichaam niet klopte met hoe ik mij van binnen voelde en hoe ik echt moest zijn.
Nu besef ik echter dat ik ben opgevoed in een dieetcultuur terwijl ik van alle kanten te horen kreeg dat slank zijn het ideaal is.
Het universum spreekt overal
Vorige week schreef ik het artikel ‘Wat ontstaat vanuit loslaten’.
Daarin beschreef ik de ‘conclusie’ van mijn proces van de afgelopen maand.
Ik schreef daarin ook dat ik jou als lezer zou meenemen in een aantal van de ‘stapjes’ die gebeurd zijn vooraf want een innerlijk groeiproces gaat niet van shift naar shift maar van min-stapje naar mini-stapje.
Vandaag deel 1.
Een paar weken geleden had ik een probleem: er zit een gat in mijn trainingsbroek!
Een behoorlijk gat, aan de binnenkant van mijn rechterdij.
Op die plek waar al mijn broeken kapot gaan want tijdens het wandelen schuren mijn dijen tegen elkaar en die wrijving veroorzaakt slijtage.
Je vraagt je nu misschien af waarom ik dit deel hé.
Koop een nieuwe en het probleem is opgelost, denk je waarschijnlijk.
Maar daar ligt de clou: dan moet ik gaan winkelen en ik winkel niet graag.
Ik hou van mode en mooie kleren maar winkelen haat ik.
Waarom?
Let's fly
Op mijn kot in Leuven hing een grote vlag met een arend op.
Het hoofding van mijn persoonlijke FB-pagina is een foto van een arend.
Het openingsscherm van mijn gsm is lange tijd diezelfde arend-foto geweest.
In mijn praktijk staat er een kaartje met een arend op en de quote ‘eagles don’t need turkeys to tell them what the top of the mountain looks like’.
De arend is altijd bij mij.
Waarom?
Dit is vooral geïnspireerd door de zin ‘the eagle flies alone’.
Een arend is een krachtig, solitair dier. Hij is niet sociaal, leeft niet in groep, vliegt hoger dan de wolken en de andere vogels en doet zijn eigen ding.
En zo heb ik mezelf ook altijd al gezien.
Van jongs af aan hoorde ik er niet bij.
Ik zat liever in een hoekje te lezen dan dat ik meedeed aan het zoveelste kinderachtige spelletje op de speelplaats.
Ik was één jaar lid van een jeugdbeweging en kon niet verstaan dat vuil, koud en nat worden plezant moest zijn.
Ik legde mij nergens bij neer en stelde honderden waarom-vragen.
Als kind was ik al lid van natuurbeschermende verengingen en in biologie blonk ik uit.
Antieke cultuur en geschiedenis waren lievelingsvakken en ik wilde iedere kerk die we tegenkwamen, binnengaan.
En dat is nu nog zo.
Wat ontstaat vanuit loslaten
Wie lid is van de FB-community en de video van 20 april heeft gezien en/of de podcast ‘Iets met loslaten, lucide dromen en een Kundalini Activation Process sessie’ van diezelfde datum heeft beluisterd, weet dat ik vanaf rond Pasen in ‘een proces-je’ aka ‘een rondje Persephone’ zit.
Het was dan ook de afgelopen weken iets stiller dan gewoonlijk.
Ik had al gezegd in de blog ‘Loslaten’ in april dat ik mezelf hiervoor de tijd zou geven indien dit zou gebeuren en het ‘moeten’ zou loslaten.
Alsof ik de storm voelde aankomen….
Maar net als de zon (joepie!) kom ik langzaam terug boven.
En zoals altijd neem ik jou als lezer van mijn blog en volger van mijn sociale media kanalen (ja toch hé: FB, Insta) mee in het proces via de achteruitkijkspiegel.
Waarom manifesteren niet lukt
Op 6 april was ik aanwezig op de volle maan cirkel en tijdens het ritueel werd er aan iedereen gevraagd om een affirmatie uit te spreken.
Voor wie niet zo direct weet wat een affirmatie is, het is een positieve gedachte die - door deze vaak genoeg te herhalen - langzaamaan doorsijpelt naar jouw onderbewustzijn. Dit onder het motto ‘wat je denkt, wordt werkelijkheid’.
Affirmaties zijn gebaseerd op de Wet van Aantrekking en op het geloof dat je alles kan creëren want jij bent zelf de creator van jouw leven.
Uiteraard ben ik hier helemaal mee akkoord.
Maar …. (je voelde ‘de maar’ al komen hé :)).
De meeste mensen aanwezig op deze volle maan cirkel hadden het daar moeilijk mee.