Vorige week schreef ik het artikel ‘Wat ontstaat vanuit loslaten’.
Daarin beschreef ik de ‘conclusie’ van mijn proces van de afgelopen maand.
Ik schreef daarin ook dat ik jou als lezer zou meenemen in een aantal van de ‘stapjes’ die gebeurd zijn vooraf want een innerlijk groeiproces gaat niet van shift naar shift maar van min-stapje naar mini-stapje.
Vandaag deel 1.
Een paar weken geleden had ik een probleem: er zit een gat in mijn trainingsbroek!
Een behoorlijk gat, aan de binnenkant van mijn rechterdij.
Op die plek waar al mijn broeken kapot gaan want tijdens het wandelen schuren mijn dijen tegen elkaar en die wrijving veroorzaakt slijtage.
Je vraagt je nu misschien af waarom ik dit deel hé.
Koop een nieuwe en het probleem is opgelost, denk je waarschijnlijk.
Maar daar ligt de clou: dan moet ik gaan winkelen en ik winkel niet graag.
Ik hou van mode en mooie kleren maar winkelen haat ik.
Waarom?
Vanwege mijn lijf.
Ik pas niet in de reguliere maten.
En hoewel dit al veel verbeterd is, zijn er nog steeds winkels waar je boven maat 44 niet moet binnengaan.
Bovendien activeert winkelen bij mij trauma-energie.
Ik ben altijd groter, breder en zwaarder geweest dan gemiddeld en als jonge meid nergens inpassen is écht niet leuk.
Ik heb in menig pashokje staan huilen met een reddeloze moeder aan de andere kant van het gordijntje.
Zo nu ook weer in de trainingsbroek-winkel.
Mijn man heeft waarschijnlijk wel twintig broeken aangedragen (ja, de man heeft op de vlak engelengeduld) maar niets paste.
Wat over mijn kont geraakte, was aan de benen te kort.
Wat goed was van lengte hing als een kangoeroe-buidel over mijn buik.
En andere broeken (met zogezegd dezelfde maat ??!) kon ik net tot aan mijn knieën trekken.
Ik heb het zelfs nog even geprobeerd met mannen-broeken maar daar had ik op een bepaalde plek zeg maar wat ruimte over :).
Resultaat: geen trainingsbroek mee naar huis en tranen die ik met uiterst veel moeite net kon binnenhouden.
Weer diezelfde kwetsuur.
Weer diezelfde trauma-energie.
Weer datzelfde verdriet en die haat tegenover mijn lijf.
Maar in de auto kwam er een verandering in mijn gedachten: wat als dit een teken is van het universum?
Wat als het universum mij wil zeggen ‘de tijd van trainingsbroeken is voorbij’?
Ik loop veel in trainingsbroek en slobbertrui rond.
Het excuus hierachter is dat het lekker comfortabel is en dat het ook niet uitmaakt als ik er een vlek op maak (ik mors altijd wel iets op mijn kleren).
Maar eigenlijk gaat dit over zelfwaarde en zelfliefde.
Over jezelf mooi vinden.
Over jezelf belangrijk vinden.
Over jezelf zaken gunnen.
Over jezelf de moeite waard vinden om ’s morgens iets moois aan te trekken.
Over je plek innemen, ruimtelijk en energetisch.
Wat als het universum mij wil zeggen ‘het is tijd voor verandering’?
Wie mij al langere tijd volgt, weet dat ik al een hele innerlijke weg heb afgelegd. Een innerlijke pad op weg naar mijn authentieke kern, mijn ziel en zielsmissie.
Dat weerspiegelt zich ook regelmatig in aanpassingen in de manier waarop ik mijn mentorship in de wereld zet.
Want je kent ondertussen mijn leuze hé: enkel en alleen de bewustwording die gepaard gaat met actie zorgt voor de verandering.
Heel veel zaken zijn in de loop van de laatste jaren veranderd maar er is echter één domein dat hardnekkig niet te veranderen was: het gebrek aan liefde voor mijn lijf en de manier van mezelf uiterlijk te ‘presenteren’.
Maar dit is nu in verandering.
Sinds die zaterdag in de trainingsbroek-winkel draag ik geen training en slobbertrui meer.
Ik stap ’s morgens in mijn ‘deftige’ kledij.
Bewustwording gekoppeld aan actie.
Een eerste stapje om mijn authentieke kern ook via mijn uiterlijk naar buiten te brengen.
Op naar het volgende stapje :).
Zou je graag ook stapjes zetten naar jouw authentiek kern en wil je graag dat ik even met jou meekijk zodat we samen het volgende stapje ontdekken,