In mijn vorige blog ‘Het universum spreekt overal’ schreef ik over het gat in mijn trainingsbroek (tja, ik documenteer ook maar mijn leven hé :)) en welke mindshift dat maakte in mijn uiterlijke presentatie (ben je nu niet mee, lees dan eerst hier effe nog die blog en dan zit je mee op de trein). 

Ik zei dat dit een eerste stapje is om mijn authentieke kern ook via mijn uiterlijk naar buiten te brengen. 

Vandaag deel 2 van de beloofde driedelige reeks :).

Het gebrek aan liefde voor mijn lijf en mijn lichaamsbeeld. 

Al dertig jaar ben ik af en aan op dieet. 

Ik heb al van alles geprobeerd. 

Soms met succes, zelfs tot twintig kilo minder, en soms niet. 

Soms hou ik het lang vol en soms niet. 

Maar het resultaat is dat ik toch altijd terugkom naar mijn gewicht die ik ongeveer nu heb.

Sporten doe ik écht niet graag. 

Ook hier heb ik van alles geprobeerd: turnen, judo, hardlopen, squash, fitness, zwemmen.

Het enige wat ik een beetje leuk vind, is zwemmen (maar die kleren af en aan doen in een klein vochtig kotje vind ik er teveel aan) en wandelen (puur om toch iets van bewegen te hebben). 

Ik heb altijd gedacht dat mijn lichaam niet klopte met hoe ik mij van binnen voelde en hoe ik echt moest zijn.

Nu besef ik echter dat ik ben opgevoed in een dieetcultuur terwijl ik van alle kanten te horen kreeg dat slank zijn het ideaal is. 

En opmerkingen zoals ‘met jouw figuur geïnteresseerd zijn in mooie kledij, dat moet lastig zijn’ en ‘je ziet aan de botstructuur van jouw knieën dat jij geen volle figuur hoort te hebben’ (what the f*ck!?) hielpen ook niet echt. 

Het verlangen om slanker te zijn leek dat ook iets dat echt van míj́ was of iets dat écht bij mij hoorde. 

Maar nu (en dat is heel recentelijk) voel ik op een belichaamde manier (en dat is véél meer dan rationeel) dat mijn lichaam écht bij mij hoort nét zoals het is. 

Ik weet al een tijd dat ik een stevige madam ben, mentaal gezien. Een innerlijke citadel zoals ik het graag benoem. 

Ik kan tegen een duwtje, je krijg mij niet meer direct van mijn melk, ik kan veel zaken mee helpen dragen, ik kan ondersteunen en je kan om mij rekenenen. Ik heb en ben een krachtige bedding en ik weet mijn waarde. 

Nu weet ik dat daar voor mij ook een stevig lichaam bij hoort. 

Ook lichamelijk kan je mij niet zo gemakkelijk wegduwen en dat is helemaal zoals het voor mij hoort. 

Innerlijk en uiterlijk matchen. 

Ik ben een stevige mentor en spaceholder, op elk vlak. 

Een citadel. 

Point final. 

En daarom heb ik beslist om het diëten definitief op te zeggen. 

Samen met de trainingsbroek weer een stap verder in de zelfaanvaarding en onvoorwaardelijke liefde voor wat authentiek is. 

Als dit artikel ergens resoneert bij jou, dan hoor ik het graag!