Loslaten...
Voor jouw eigen waarde staan….
Het is geen evidentie.
Op het moment dat we een baby zijn, vinden we onszelf terecht heel waardevol.
Helaas wordt daar al vanaf jonge leeftijd van afgedaan door ouders, siblings, leerkrachten, leeftijdsgenoten, partners, de omgeving en de maatschappij.
Een laag zelfbeeld hebben, zit negen op de tien keer tussen de hulpvragen waarmee vrouwen contact met mij opnemen.
Een trieste vaststelling.
Zelf was ik echter geen uitzondering.
Gelukkig kan ik steeds vaker ‘was’ schrijven.
Het is een groeiproces geweest.
Het heeft veel innerlijke werk gekost.
Ik heb veel lagen van verdriet en angst doorworsteld.
Maar - helemaal in lijn met het seizoen - de boom komt tot bloei :).
Als gevolg daarvan kan ik nu heel wat zaken met een gerust gevoel loslaten.
Zaken die in mijn ogen - in het patroon van niet goed genoeg zijn - ‘moesten’.
Alsof er geen waardevol kern was ónder die laag van ‘zoals het hoort’.
Over een citadel en een citroen
Tijdens een intense tweedaagse coaching met mijn eigen coach vorige week hadden we het onder andere over de definitie van succes.
Wanneer ben je succesvol in jouw leven / werk?
Volg je daarbij de maatschappelijke norm van succes of hanteer je een uiterst persoonlijke definitie?
Een mooie vraag waar we samen toch een tijd hebben bij stil gestaan.
En naast het feit dat ik mijn hersenspinsels met jou in deze blog wil delen, wil ik jou natuurlijk óók deze vraag stellen.
Hoe je het voor jou?
Welke definitie heb jij?
Wanneer vind je jezelf succesvol?
Breekijzers maken mij kwaad
Deze week heeft voor mij een duidelijk thema en dat wil ik even met jou delen.
Ik luisterde maandag naar een masterclass en daar werden een aantal zaken gezegd over weerstand waar ik niet mee akkoord ga.
Dinsdag had ik een - toch wel pijnlijk - gesprek met iemand waarin deze persoon zei ‘wanneer ga je nu eens naar buiten komen? Netwerken en spreken op een podium, dat moet je doen! Hoelang ga je nog in die angst blijven hangen? Dan zou je beter stoppen met wat je doet!’.
Woensdag vertelde een van mijn coachees dat ze naar een live bijeenkomst was geweest van een therapeut en dat het volgens haar voor sommigen van de vrouwen daar aanwezig écht een traumatische ervaring moet geweest zijn.
Mensen worden geforceerd!
We leven in een maatschappij waarin nog weinig plaats is voor tijd.
Alles moet direct.
Er wordt geen plaats gemaakt voor groeiprocessen!
Weerstand dat heeft een functie!
Onder weerstand zit angst.
En die angst moeten gezien en gehoord worden.
Voor deze angst moet worden gezorgd.
Met deze angst moet rekening worden gehouden.
Als je nu denkt ‘maar Vicky, jij bent toch ook voor de vooruit en de actie?’
Tja, ik had het kunnen weten....
In mijn blog van vorige week (Ik daag jou uit!!) schreef ik over de uitdaging dat de vrouwen van mijn FB-community en ik zijn aangegaan onder #stopmetbescheidentezijn.
Daarin schreef ik onder andere:
‘ik daag jullie en mezelf uit om gedurende de maand maart zaken te doen die je normaal gezien niet zou doen onder #stopmetbescheidenzijn en ze te delen.
Want ook jij bent echt wel de beste in …..’
En ik kreeg op deze blog dan ook de vraag (ik had het kunnen weten :)), 'Vicky, waar ben jij dan de allerbeste in? Wat is jouw antwoord?’.
Tja, dat had ik niet geschreven hé in die blog.
Ik ben heel goed in supporteren voor anderen, in de grootsheid van anderen te zien, in anderen te dragen.
Maar in mijn eigen grootsheid gaan staan….
Dat blijft toch een dingetje (ik heb er ook een podcast over gemaakt).
Natuurlijk is anderen in hun kracht zetten ook een vaardigheid hé.
Mentor zijn.
Ik daag je uit!!
Gisteren (8 maart) was het Internationale Vrouwendag.
Uiteraard wou ik daar iets over schrijven.
Vorig jaar (wie van mijn trouwe lezers herinnert zich dit blog nog? :)) schreef ik een halve geschiedenisles over de oorsprong van deze dag en vroeg ik aan jou als lezer: ‘Hoe vier jij jouw vrouw-zijn?’.
Ik vroeg je ‘Weet je wat het betekent om écht en ten volle een vrouw te zijn?
Daarna ging ik in de tekst verder over het feit dat ik volop aan het leren was om ten volle een vrouw te zijn.
Eén jaar later merk ik dat dit thema niet meer aan de orde is voor mij.
Ik heb doorleefd wat nodig was.
Gekeken naar wat bekeken wou zijn.
Voor nu (want je weet nooit wanneer er misschien weer een laag zichtbaar wordt) voel ik mij helemaal oké met mijn vrouwelijkheid.
Ik was gisteren dan ook de hele dag bezig met de vraag ‘wat wil ik schrijven?’.